Leon Battista Alberti (ur. 18 lutego 1404 w Genui, zm. 25 kwietnia 1472 w Rzymie) – włoski malarz, poeta, filozof, kartograf, muzyk i architekt, członek Akademii Florenckiej. Przedstawiciel humanistycznego nurtu włoskiego renesansu. Alberti początkowo uczył się w szkole w Padwie, a potem studiował prawo na uniwersytecie w Bolonii. Alberti nie był więc z wykształcenia architektem, lecz uczonym – stworzył m.in. dzieło De re aedificatoria libri decem (Dziesięć ksiąg o sprawach budownictwa), oparte na traktacie Witruwiusza. Zasłynął jednak jako budowniczy. W dziele De pictura (O malarstwie, 143) jako pierwszy sformułował naukowe zasady perspektywy oraz wprowadził siatkę ułatwiającą jej wykreślanie. Był to pierwszy renesansowy traktat. Alberti poświęcił go teorii malarstwa, gdyż sam był malarzem i uważał tę sztukę za najdoskonalszą. Twierdził, że malarstwo jest najtrudniejszą ze sztuk, ponieważ jej zadanie polega na przedstawianiu trójwymiarowej rzeczywistości na dwuwymiarowej płaszczyźnie. Ponadto, że jest to sztuka uczona, która wymaga obszernej wiedzy na temat środków osiągania iluzji. Zapisał się również w historii kryptologii jako twórca tarczy szyfrującej realizującej szyfrowanie polialfabetyczne.