Antoni Danysz (ur. 16 stycznia 1853 w Poznaniu, zm. 17 grudnia 1925 w Poznaniu), polski historyk kultury, teoretyk wychowania, profesor Uniwersytetu Poznańskiego.Był synem Ignacego (urzędnika ziemskiego, kapitana w powstaniu listopadowym) i Pauliny z domu Rahfeld. Jego siostra Michalina wyszła za mąż za Stanisława Motty'ego, wielkopolskiego działacza społecznego, współzałożyciela Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Antoni Danysz uczęszczał do Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, a po jego ukończeniu (1871) podjął studia z dziedziny historii literatury na Uniwersytecie Wrocławskim (do 1872); przeniósł się następnie na uniwersytet w Lipsku, gdzie w latach 1872-1876 zgłębiał historię, slawistykę, filologię klasyczną oraz językoznawstwo indoeuropejskie. Obronił w Lipsku pracę doktorską De scriptorum inprimis poetarum Romanorum studiis Catullianis (1876). Po studiach pracował jako nauczyciel języków klasycznych w Gimnazjum Państwowym w Nakle nad Notecią, gimnazjach w Poznaniu i Bydgoszczy (1878-1882), w gimnazjum niemieckim w Międzyrzeczu (1882-1885, utracił posadę za postawę narodową), w szkołach w Rinteln i Nysie (1885-1892), gimnazjum św. Anny w Krakowie (1892-1895). W 1895 obronił pracę habilitacyjną Reforma nauki języków nowożytnych a początkowa nauka języka niemieckiego w szkołach średnich galicyjskich i został docentem w Katedrze Pedagogiki Uniwersytetu Lwowskiego (do 1902); wykładał dydaktykę języków nowożytnych. Był równocześnie nauczycielem języków klasycznych i języka polskiego w III gimnazjum we Lwowie. W latach 1903-1909 był dyrektorem VI gimnazjum we Lwowie i kontynuował pracę pedagogiczną. W 1909 przeszedł na emeryturę i prowadził naukowe badania w dziedzinie polonistyki i pedagogiki; nie przyjął w 1917 Katedry Pedagogiki na Uniwersytecie Warszawskim, ale zdecydował się na podjęcie pracy na Uniwersytecie Poznańskim dwa lata później. Został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem Katedry Pedagogiki, w roku akademickim 1919/1920 był prorektorem, a od 1924 profesorem honorowym. Zorganizował Seminarium i Bibliotekę Katedry Pedagogiki. W 1921 został członkiem-korespondentem PAU, należał również do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1892 członek zwyczajny). Był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta (1925). W Poznaniu mieszkał przy ul. Łukaszewicza.