Eliasz był pro­rokiem jak ogień, o słowie po­tęż­nym, które zamykało i otwierało niebo. Starożytni Żydzi wierzyli, że posiada on klucze do bram niebios, przez które wpuszcza modlitwy, by przed­­stawić je Bogu. Jest on zatem człowiekiem, który zna siłę modlitwy, jej potęgę, jej skuteczność, i splata z modlitw ko­ronę chwały dla Najwyższego. Jemu to również Bóg po­wierza ta­jemnice. Według tradycji żydowskiej pojawia się on jako wy­słan­nik do­stojnego Ra­ziela, jednego z wielkich aniołów, by odsłonić czło­wie­kowi misterium czasu. W życiu ducho­wym doświadczenie czasu, rozumianego zwłaszcza jako dar Boga, jest jednym z pod­stawowych ele­men­tów. Eliasz poja­wia się jako swego rodzaju „prze­wodnik”, który swoją mą­drością, przenikliwością po­ucza o zna­czeniu, o głębi, o wadze tego, co przeży­wamy. Eliasz, człowiek, który i nam towa­rzyszy i prowadzi po du­cho­wych drogach, pojawia się w życiu Izraela nagle, przy­cho­dzi jako ktoś doj­rzały. Nie znamy ani jego dzieciństwa, ani mło­dości. Podobnie było z eremitami na Karmelu. W XIII wieku po­jawia się w życiu Kościoła dojrzała wspól­no­ta, której początku nie znamy, i prosi Kościół o za­twierdzenie stylu ży­cia, jakim żyje już od dawna. Dlatego potrzeba odwołać się do tego początku, by Eliasz ofia­rował nam dojrzałe spojrzenie, by pozyskać towa­rzys­two proroka, który będzie miał dla nas czas i bę­dzie wy­mad­lał nam światło.