Nieprzerwany dialog to wybór wierszy znakomitej poetki, powieściopisarki, eseistki i autorki książek dla dzieci Adriany Szymańskiej. Obejmuje wiersze z lat 1968 2019, a więc pięćdziesięcioletni dorobek poetki wraz z wierszami najnowszymi. O jej poezji Zbigniew Herbert powiedział: jest to świetny, dojrzały, soczysty i gorzki owoc. Dodatkowo ta sensualistyczna i jednocześnie głęboko metafizyczna poezja niesie nadzieję, chociaż wykracza poza nasze, ludzkie doświadczenie, a jednocześnie całkowicie się w nim mieści. Dotyka konkretu. Dwa podstawowe gatunki literackie, jakie w tej poezji dominują i funkcjonują to erotyki i treny. To dwie podstawowe, nieustannie się przeplatające orientacje, dwa harmonijnie ze sobą współżyjące i wzajem się uzupełniające punkty odniesienia. I w trenach, i w erotykach poetka nie tyle mówi o... ile mówi do... A więc jest to poezja dialogu. Nieprzerwanego dialogu. Michał Głowiński napisał o poezji Adriany Szymańskiej niezwykle wnikliwie, że istota patrzenia na świat przez Szymańską to właśnie przeświadczenie, że nic nie jest osobne. W tych wierszach uderza uwaga poświęcona każdemu drobnemu ściegowi życia. Przydrożnemu kamieniowi, dziecku, które jest małe i kruche jak różowa filiżanka, a także - a może przede wszystkim - własnemu sercu maleńkiemu z bólu jak mysikrólik. W oczach Szymańskiej szczególnie godna pochwały jest ogrodowa koniczyna z wiersza W sprawie filozofów, która nie zadaje swemu Stwórcy żadnych pytań. Geniusz poezji Adriany Szymańskiej objawia się najwyraziściej tam, gdzie niesie pociechę i nadzieję.