Niepowodzenia uczniów w uczeniu się matematyki są problemem, z którym borykają się zarówno rodzice, pedagodzy jak i sami uczniowie. Badacze analizujący przyczyny powstawania niepowodzeń wymieniają najczęściej trzy grupy czynników determinujących pracę szkolną ucznia: czynniki biopsychiczne, pedagogiczne, społeczno- ekonomiczne. Wielu z nich wskazuje czynniki związane z warunkami pracy dydaktycznej, działalnością nauczyciela i pracą ucznia jako dominujące. Inni uważają, że czynniki te z reguły działają kompleksowo. Powszechnie jednak uważa się, że źródeł niepowodzeń należy szukać w niższej sprawności intelektualnej uczniów i rozpatruje w obrębie psychologicznej teorii zdolności. Jednakże w kl. I-III nie można mówić o w pełni ukształtowanej strukturze zdolności matematycznych. „W celu wyjaśnienia przyczyn niepowodzeń jako skutku zaburzeń zdolności matematycznych przyjmuje się stanowisko neuropsychiczne i uznaje hipotezę o wąskiej, a także bezpośredniej lokalizacji funkcji psychicznych w określonych częściach mózgu. W tym kręgu rozstrzygnięć mieści się znana w Polsce koncepcja dyskalkulii rozwojowej opracowana przez L. Košča”[1]. To zaburzenie ma swe źródło w genetycznych lub wrodzonych nieprawidłowościach. Dziecko z dyskalkulią nie jest w stanie rozwiązać problemu matematycznego mimo specjalnej pomocy.   Największy wkład w badania dotyczące związku pomiędzy zaburzeniami rozwojowymi a niepowodzeniami szkolnymi ma niewątpliwie Edyta Gruszczyk-Kolczyńska.