Wszystkich zainteresowanych "Raportem położnej z Oświęcimia" - zarówno już znających ten przejmujący dokument, jak i zamierzających zapoznać się z nim w niniejszej właśnie książeczce - proszę o zwrócenie uwagi na następujący fragment jego tekstu: "Spośród bardzo wielu przeżytych tam tragedii szczególnie żywo zapamiętałam historię pewnej kobiety z Wilna, skazanej na Oświęcim za udzielanie pomocy partyzantom. Bezpośrednio po urodzeniu przez nią dziecka wywołano jej numer (numerem bowiem przywoływano więźnia). Poszłam ją wytłumaczyć, lecz to nic nie pomogło, spotęgowało tylko gniew. Zorientowałam się, że wzywano ją do krematorium. Owinęła dziecko w brudny papier i przycisnęła do piersi... Usta jej poruszały się bezgłośnie, widocznie chciała zaśpiewać maleństwu piosenkę, jak to nieraz czyniły tam matki, nucąc swym maleństwom przeróżne kołysanki, którymi pragnęły im wynagrodzić za dręczące je zimno i głód, za ich niedolę. Nie miała sił... nie mogła wydobyć głosu... tylko duże i obfite łzy wylewały się spod powiek, spływały po jej tak niezwykle bladych policzkach, padając na głowę skazańca". (fragment)