Dlaczego Gerard Durrell zasługuje na uwagę? Przede wszystkim był bardzo popularnym pisarzem w Wielkiej Brytanii. Ludzie (nie tylko czytelnicy) kochali go przede wszystkim za miłość jaką darzył zwierzęta. Uczucie to ma swoje korzenie już we wczesnym dzieciństwie Gerry’ego. Mając zaledwie kilka lat przeniósł się z całą rodziną z wietrznej Anglii na gorącą grecką wyspę Korfu. Właśnie tego okresu dotyczy książka zatytułowana „Moja rodzina i inne zwierzęta” w której dorosły już Gerard wspomina swoje dziecięce lata spędzone z rodziną wśród gajów oliwnych.

Pierwszą rzeczą, jaką trzeba przyznać jest to, iż książka niesie za sobą wiele humoru – słownego i sytuacyjnego, którego źródłem są sami bohaterowie. Gerard jako narrator patrzy na wszystko z przymrużeniem oka i w żartobliwy (ale jednocześnie ciepły) sposób opisuje swoich najbliższych. Rozrysowuje ich charaktery i wygląd tak dokładnie, że po przeczytaniu książki czujemy się jak członkowie tej szalonej i wesołej rodzinki. 
Każdy z bohaterów ma „swój własny świat”. Matka Geralda musi radzić sobie z czwórką dzieci i nie zwariować (co w jej przypadku jest trudne do osiągnięcia, jednak żeby to zrozumieć, to trzeba poznać jej „dzieci” nieco dokładniej). Margo (jedyna córka) jest zajęta sobą i permanentnym trądzikiem, Laurence pisze wiersze, a ostatni z braci biega ze strzelbą i „ćwiczy” przyprawiając znaczną część domowników o migotanie przedsionków. Najmłodszy z rodzeństwa – Gerry jest ulubieńcem Greków i rodzinną maskotką. Jego nadmierna i ciągle nienasycona ciekawość świata sprawia, że rodzina Durrellów zastanawia się dwa razy przed otwarciem niewinnego pudełka zapałek znalezionego w domu… Dlaczego? Bo w takim niepozornym pudełku po zapałkach zamiast łatwopalnych patyczków można znaleźć skorpiona, cykadę lub świetlika (o czym dotkliwie przekonał się Larry na kartach tej powieści). Gerard jednak nie widzi w tym nic złego! Kocha wszystkie zwierzęta i chce je poznać jak najlepiej i zrozumieć ich świat. Z miłością obserwuje stworzenia wszelkiego rodzaju - małe i duże, kudłate i łyse, latające i pełzające… Na szczęście jego rodzina jest wyrozumiała i jedynie obserwuje z niepokojem pojawiające się w domu liczne słoje i pudła pełne coraz to nowych okazów. 


Dzięki książce Geralda Durrella zupełnie inaczej patrzy się na (dosłownie wszystkie) stworzenia. Gerald bowiem każde z nich otacza czcią i miłością widząc w nich myślące i wrażliwe istoty. Na kartach tej książki Gerry zaprzyjaźnia się z gekonem (który chodząc po suficie poluje na komary i muchy) spaceruje z żółwiem (który ma swoje ulubione miejsca do wygrzewania) i obserwuje dosłownie każde żyjątko. Przez jego niesamowitą empatię i „dobrą rękę” do zwierząt dom zapełnia się szerokim wachlarzem stworzeń począwszy od patyczaków, skorpionów i węży przez gekony oraz żółwie i skończywszy na sowach. Każde z wcześniej wymienionych ma swoje imię, określone cechy charakteru i zwyczaje. To wszystko sprawia, że po lekturze wiedza przyrodnicza czytelnika ulega znacznemu powiększeniu, co jest jej wyraźnym atutem.


Mijały lata i Gerry się nie zmieniał – ciągle kochał wszystkie zwierzęta i z biegiem czasu wiedział o nich coraz więcej. Jego niekończąca się ciekawość i samozaparcie sprawiły, że jago dorosły mężczyzna stał się nie tylko znanym i lubianym zoologiem, ale również założył ZOO, które można do dziś podziwiać na wyspie Jersey (więcej o wspomnianym ZOO i jego organizacji w książce Geralda Durrella pt. „Złapcie mi Gerezę”). 


Warto pamiętać, że Gerald Durrell jest młodszym bratem równie (lub nawet bardziej) znanego pisarza Lawrence (zwanego w książce Larrym) Durrella. Larry jest tu opisany jako nerwowy, narcystyczny i irytujący snob, co może być ciekawą odmianą dla jego wielbicieli. Czytając książki Geralda o jego rodzinie („Moja rodzina i inne zwierzęta” oraz „Moje ptaki, zwierzaki i krewni”) czytelnicy mają szansę poznać Lawrence’a z zupełnie innej strony. Dodatkowo Gerry opisuje nam jego „proces twórczy” i uzmysławia w jaki sposób pracował znany powieściopisarz. Obie wyżej wspomniane książki zostały zekranizowane przez BBC jako serial opisujący rodzinę Durrellów i zaskakujące przygody Gerry’ego. 

„Moja rodzina i inne zwierzęta” jest książką, do której lubię wracać i na siłę pożyczam ją rodzinie i znajomym. Uważam bowiem, że po przeczytaniu jej (i oczywiście innych książek tego samego autora) człowiek staje się lepszy i bogatszy (przede wszystkim w wiedzę i umiejętność akceptacji drugiej osoby i innego stworzenia). Gerald Durrell uświadamia nam, że żyjemy na jednym i tym samym świecie, którym możemy się dzielić bez walki i wchodzenia sobie w drogę. Lekkie pióro autora, sympatyczne postaci i mnóstwo humoru sprawia, że książkę czyta się wyjątkowo szybko i ma się ochotę na dalszą część losów rodziny Durrellów