Zdzisław Klemens Dębicki, pseud. Dęb., Jaxa, K. Zebrzydowski (ur. 19 stycznia 1871 w Warszawie, zm. 7 maja 1931 tamże) – polski poeta, krytyk, publicysta i pamiętnikarz okresu Młodej Polski. Dębicki był synem ziemianina z Wołynia, Gustawa i Aleksandry z Kowalskich. Wychowany w duchu patriotyzmu (ojciec brał udział w powstaniu styczniowym), od młodych lat był w konflikcie z władzami zaboru rosyjskiego. Z warszawskiego gimnazjum wydalony za udział w kółkach samokształceniowych. Maturę zdał w Dorpacie (dziś Tartu – Estonia). Potem przez cztery lata studiował na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim (rozpoczął w 1891 studia medyczne, później prawnicze). Aresztowany w 1894, z powodu udziału w manifestacji na cześć 100. rocznicy powstania kościuszkowskiego, spędził pół roku w więzieniu na Pawiaku. Skazany na dwa lata zsyłki do Orska na Uralu (po roku został amnestionowany). Pozbawiony prawa studiowania na terenie Rosji, ukończył prawo we Lwowie (w 1898). W 1896 został członkiem Ligi Narodowej (wcześniej publikował artykuły w piśmie redagowanym przez Romana Dmowskiego). Od 1899 mieszkał w Warszawie, współpracował z wieloma pismami, zajmując się krytyką literacką i publicystyką, pełniąc również funkcję kierownika literackiego "Biblioteki Dzieł Wyborowych". Od 1910 żonaty z córką profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, Zofią Wierzbicką. Od 1912 zatrudniony jako sekretarz redakcji w "Tygodniku Ilustrowanym"; w 1918 został redaktorem naczelnym tego pisma i był nim do 1929. Wiele podróżował, działał w stowarzyszeniach dziennikarskich, był znanym bibliofilem. 2 maja 1924 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 1928 szwedzkim Krzyżem Komandorskim Orderu Wazów. Zmarł w Warszawie 7 maja 1931 roku. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 11-2-22/23). Pośmiertnie, w 1931 otrzymał Nagrodę Literacką miasta stołecznego Warszawy.