Historia Żydów na ziemiach polskich liczy sobie ponad 1000 lat od czasu pojawienia się pierwszych kupców, uchodźców i osadników żydowskich po dzień dzisiejszy. Były w niej długie okresy religijnej tolerancji ze strony państwa polskiego i pomyślnej koniunktury dla polskiej wspólnoty żydowskiej, ale również niemal całkowita eksterminacja (Holokaust), dokonana na ziemiach polskich przez nazistowskie państwo niemieckie podczas okupacji. Pierwsze, niewielkie wspólnoty żydowskie, istniały w Polsce już w XIII wieku, a w kolejnych wiekach powiększyły się znacznie, przyjmując wypędzonych Żydów z całej Europy, w tym z Niemiec (1346), Węgier (1349–1526 i 1686–1740), Francji (1394), Austrii (1420), Hiszpanii (1492), Portugalii (1497), Kijowa (1886), Moskwy (1891). Król Kazimierz III Wielki jest uznawany za protektora Żydów w Polsce. W 1334 Kazimierz Wielki wyciągnął Żydów spod jurysdykcji prawa niemieckiego i od tego czasu gminy żydowskie bezpośrednio zaczęły podlegać sądom królewskim. Od decyzji Kazimierza Wielkiego chroniącej bezpieczeństwa i interesów Żydów, Królestwo Polskie stało się przystanią bezpieczeństwa ludów semickich wygnanych z całej Europy. Od czasów powstania Królestwa Polskiego, poprzez utworzoną w 1569 Rzeczpospolitą Obojga Narodów, aż do okresu klęsk wojennych powstania Chmielnickiego i potopu szwedzkiego w XVII w., Polska była jednym z najbardziej tolerancyjnych państw Europy, stała się więc domem dla jednej z największych i najdynamiczniej rozwijających się społeczności żydowskich. Nieprzypadkowo też współcześni nazywali ówczesną Polskę rajem dla Żydów (łac. paradisus Iudaeorum), a szesnastowieczny rabin krakowski Mojżesz ben Israel Isserles podkreślał, że jeśliby Bóg nie dał Żydom Polski jako schronienia, los Izraela byłby rzeczywiście nie do zniesienia. Jednakże kiedy unia polsko-litewska zaczęła słabnąć z powodu wojen oraz konfliktów religijnych (pomiędzy protestantami a katolicką kontrreformacją i między prawosławiem a unią brzeską), zanikała również tradycja polskiej tolerancji. W konsekwencji od 2. połowy XVII wieku pogorszyła się sytuacja Żydów polskich.