Najmłodszy partyzant Wileńskiej Armii krajowej - Jerzy Widejko - urodził się w Warszawie. Dzieciństwo spędził na wsi wileńskiej i w leśnych oddziałach partyzanckich. Ojciec nie wrócił z wojny 1939 roku, a matka zmarła w 1942 r. Sierotą zaopiekowała się najbliższa rodzina. W roku 1944 jedenastoletniego chłopca przygarnęła III Partyzancka Wileńska Brygada AK "Szczerbca, działająca w regionie miasta Turgiele. W oddziale tym nadano mu pseudonim "Jureczek". Wśród partyzantów znalazł drugi dom i prawdziwych przyjaciół. Mimo że był najmłodszy wiekiem, to hartem ducha dorównywał dorosłym żołnierzom i mężnie znosił trudy powstańczego życia. Dziś, jako 77-latek, postanowił opowiedzieć o swoich dramatycznych losach w partyzantce oraz obecnej działalności edukacyjnej. Wspomnienia: "To prawda. Podkładania kolby karabinu pod głowę nauczyli mnie koledzy, bo początkowo rzeczywiście rozglądałem się za miękką poduszką lub kocem. Za czasów okupacji niemieckiej spaliśmy jednak zazwyczaj na słomie. Zajmowaliśmy wieś albo nawet 2 wsie, bo oddział był duży. Gospodarz przynosił zimną okropnie słomę, rozkładał na klepisku, tak że człowiek niekiedy był zmuszony spać w butach. Ja miałem jednak najgorzej. Bo pospałem najwyżej 2 godziny, po czym przychodził rusznikarz i budził mnie. Mówił: Wstawaj Jurek! Trzeba czyścić broń! Musiałem ją rozłożyć, przygotować do naprawy, a potem złożyć. Wtedy robiłem to z wprawą, teraz bym już nie potrafił".