W ujęciu Awierincewa historia kultury nie jest szeregiem następujących po sobie epok, lecz dynamicznym procesem przemian, potężnym, nie uregulowanym nurtem bez początku i końca. Za eseistycznym, poetyckim niemal tokiem wywodów autora kryją się jednak żmudne badania materiałowe i analizy lingwistyczne, studia z pogranicza filologii i filozofii kultury. Uczony porusza się swobodnie po rozległej czasoprzestrzeni, znajdując punkty odniesienia do swych rozważań o kulturze wczesnobizantyjskiej zarówno "wewnątrz" niej, jak i w przeszłości i przyszłości. Fascynuje czytelnika i pobudza go jednocześnie do własnych refleksji.