Podstawowa książka na monety polskie od Sieciecha do rozbicia dzielnicowego.

Stanisław Suchodolski -  Wysiedlony z Warszawy w czasie Powstania w 1944, następnie w obozach niemieckich w Pruszkowie, Stutthofie i Altforwerku pod Grudziądzem. Ukończył Liceum im. gen. Józefa Sowińskiego (matura w 1953 r.).

Swoje studia nad historią pieniądza w Polsce Stanisław Suchodolski rozpoczął od badania początków rodzimej monety. Udało mu się zebrać cały dostępny wówczas materiał w zbiorach krajowych i zagranicznych. Na tej podstawie, przy użyciu starych i nowych metod zarówno archeologicznych, jak i numizmatycznych, rozpoznał mennictwo pierwszej monarchii piastowskiej. W ciągu następnego półwiecza uzupełniał i korygował ten obraz, dochodząc do wniosku, że Mieszko I jeszcze nie bił monet a denary jemu przypisywane emitował jego wnuk – Mieszko II, jako następca tronu (odkrycie to zostało przedstawione na Międzynarodowym Kongresie Numizmatycznym w Berlinie w 1997). Najstarsze monety polskie zostały wykorzystane jako źródło do poznania historii pierwszej monarchii piastowskiej.

Następnie w celach porównawczych badał początki mennictwa w następujących krajach i regionach: w Czechach, na Węgrzech, na Rusi, w Skandynawii i we wschodniej części Rzeszy. Z kolei rozszerzył swoje zainteresowania na Europę Zachodnią, po rzymską, potem karolińską, czyli obszar, z którego czerpała wzorce nasza część Europy. Spektakularnym odkryciem z zakresu numizmatyki bizantyjskiej było zidentyfikowanie w skarbie z Maurzyc nieznanej monety z czasów regencji cesarzowej Teofano w 965[5].

Nie zaniedbywał jednak również studiów nad późniejszym mennictwem polskim. Badając liczbę stempli menniczych, łańcuchy ich połączeń, metrologię i próbę kruszcu, udało mu się w przybliżeniu odtworzyć organizację i rozmiary produkcji, politykę menniczą władców, a także płynący stąd ich zysk. Później na tej podstawie postawił tezę, że jedną z przyczyn oporu przeciw Bolesławowi Śmiałemu, a w konsekwencji zegnania go z tronu, był jego fiskalizm. W niektórych nominalnie srebrnych monetach, bitych po koronacji królewskiej w 1076 roku, było aż 90% miedzi. Domysł ten spotkał się z życzliwym przyjęciem przez część mediewistów.

Z czasem rozszerzył swoje badania na monetę późniejszą, nie emitowaną przez władców. W efekcie udało mu się zidentyfikować nieznane do tej pory denary wojewody Mieszka III – Piotra Wszeborowica. Analizując natomiast świeżo odkryty, olbrzymi skarb z Głogowa (ponad 20 tysięcy monet), w nowym świetle pokazał początki monety dzielnicowej na Śląsku, zmieniając atrybucję szeregu typów monetarnych z XII/XIII w. Odkrywczy okazał się tu domysł, że nie zawsze imię widniejące na monecie oznacza jej emitenta. Czasem bowiem monety były bite anonimowo a emitenci zamiast własnego imienia, umieszczali na stemplu imię swego ojca lub nawet dziada. Odkrycie to przedstawił na międzynarodowym Kongresie numizmatycznym w Brukseli.

Zbiór 32 dawniejszych prac został ponownie opublikowany w tomie zatytułowanym Numizmatyka średniowieczna. Moneta źródłem archeologicznym, historycznym i ikonograficznym (2012). Prace te zostały zaktualizowane i tak dobrane, że tworzą całość o charakterze podręcznikowym, przedstawiając problemy źródłoznawcze i metodologiczne numizmatyki średniowiecznej. Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego uznał ten tom za podręcznik akademicki. Do druku został oddany drugi tom wyboru dawniejszych prac pod tytułem: Moneta polska i obca w średniowieczu.