Kazimierz Jankowski w książce pt. „Mój Śambhala” badając różne aspekty patologii występującej w społeczności byłych alkoholików, narkomanów i przestępców zadaje sobie pytanie: Czy można przezwyciężyć narkomanię? Czy można przekreślić lata spędzone na społecznym dnie – w szpitalach psychiatrycznych, więzieniach, melinach i przytułkach - i zacząć normalne, a nawet twórcze życie? Ludzie, którzy mieli takie doświadczenia nie potrafią „wyrwać się ze społeczności” narkomanów czy prostytutek. Jankowski uważa, że dramat narkomana polega na tym, że z jednej strony zmuszony jest do przerwania nałogu (...) z drugiej natomiast, zmuszony jest do kontynuowania nałogu w celu utrzymania się w konkretnym środowisku społecznym. W innym przepadku dochodzi bowiem do izolowania takiej jednostki od reszty otoczenia.