W swoich wspomnieniach Andreoli ukazuje, jak przez łata pracy we włoskich zakładach zamkniętych uczył się dostrzegać i coraz bardziej doceniać całe bogactwo człowieczeństwa „wariatów", traktowanych przez „normalne" społeczeństwo w sposób urągający ludzkiej godności. Nie unikając dramatycznych obrazów i mocnych słów, opowiada, jak dojrzewał jako lekarz i przełożony lekarzy, domagając się zmiany stosunku do pacjentów i respektowania ich wolności, nie mylonego z pozostawianiem chorego samemu sobie. Świadectwo Andreoliego ma wartość potrójną: jako opowiedziana z werwą i prostotą, a jednocześnie sporą dozą autokrytycyzmu historia życia poświęconego cierpieniu innych, jako poruszająca opowieść o istnieniach złamanych chorobą, a wreszcie jako fascynujący przyczynek do dziejów europejskiej psychiatrii. Dokonując rozliczenia zarówno własnej kariery zawodowej, jak i całej gałęzi medycyny, której była ona częścią, Andreoli nie zapomina o tym, co najważniejsze: o chorym człowieku.