Mszał Rzymski (łac. Missale Romanum) – najważniejsza księga liturgiczna w Kościele katolickim obrządku rzymskiego, zawierająca teksty stałych i zmiennych części mszy. Mszał zawiera wskazówki potrzebne do sprawowania tej Najświętszej Ofiary oraz dotyczące szczególnych celebracji związanych z poszczególnymi obchodami i okresami roku liturgicznego. Powstał z połączenia następujących ksiąg: sakramentarza, lekcjonarza, graduału i „Ordines Romani”.

Na jego układ miał wpływ ryt rzymski oraz ryt gallikański.

Oto kolejne edycje typiczne mszału rzymskiego:

14 lipca 1570 – Pius V bullą Quo primum promulgował pierwszy mszał obejmujący całość liturgii;

7 lipca 1604 – Klemens VIII dokonał nieznacznej korekty mszału Piusa V;

2 września 1634 – nowa edycja mszału, wydana przez Urbana VIII;

1884 – nowa edycja mszału, wydana przez Leona XIII;

25 lipca 1920 – Benedykt XV wydał nowy mszał, z uwzględnieniem zmian dokonanych przez Piusa X;

1955 – Pius XII zatwierdził nowe wydanie mszału, dopuścił możliwość częściowego stosowania języków narodowych, zreformował obrzędy Wielkiego Tygodnia (też Liturgii godzin);

1962 – Jan XXIII m.in. dodał do Kanonu mszy wezwanie do św. Józefa i usunął przymiotnik perfidis (łac. wiarołomni) używany w stosunku do Żydów podczas liturgii Wielkiego Piątku (Oremus et pro perfidis Judaeis)

w 1970 r. Paweł VI wydał nowy mszał, zmieniający obrzędy mszy św. w znacznym stopniu (zobacz: Porównanie form rytu rzymskiego);

1975 – nowa edycja mszału, wydana przez Pawła VI;

2002 – III wydanie mszału za pontyfikatu Jana Pawła II. Zawarto w nim nową redakcję Wprowadzenia Ogólnego do Mszału Rzymskiego. Publikacja III wydania była owocem długiego procesu rozeznawania kościelnego. Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów pracowała nad nim od 1996 r.[1]

2008 – poprawione wydanie mszału, wydane z polecenia papieża Benedykta XVI.