Fragment wstępu: "Przedmiotem jest akcja mediacyjna podjęta z końcem 1952 r. przez gen. Kazimierza Sosnkowskiego, mająca na celu doprowadzenie do zjednoczenia polskich ugrupowań niepodległościowych wokół legalnych władz RP. Trwała ona ponad trzy lata, przechodząc przez różne fazy, by ostatecznie zakończyć się niepowodzeniem i pogłębieniem rozbicia uchodźstwa. Jej fiasko było wydarzeniem, które w dużym stopniu zadecydowało o dalszych losach emigracji politycznej. Praca składa się z sześciu rozdziałów, zachowujących porządek chronologiczny. Pierwszy z nich daje skondensowany zarys wydarzeń politycznych na uchodźstwie od wycofania uznania dla władz legalnych do chwili rozpoczęcia misji Sosnkowskiego. Szkicuje jej tło, starając się wskazać źródła kryzysu, trapiącego emigracyjne środowiska polityczne. Kolejne części zawierają analizę poszczególnych etapów mediacji. Przedstawiają żmudny proces negocjacji, zakończony podpisaniem przez stronnictwa Aktu Zjednoczenia, który, mimo iż nigdy nie wszedł w życie, pozostaje jedną z najważniejszych deklaracji politycznych powojennej emigracji. Omawiają dalej przyczyny, przebieg i konsekwencje kryzysu prezydenckiego, który wybuchł w czerwcu 1954 r. na skutek sprzeciwu prezydenta Augusta Zaleskiego wobec zjednoczenia i zaowocował utworzeniem konkurencyjnego dla rządu ośrodka dyspozycji politycznej. Opisują wreszcie kształtowanie się obozu zjednoczeniowego, jego ewolucję w kierunku dualistycznym i równoległy proces narastania sprzeczności między nim a gen. Sosnkowskim. Końcowy rozdział przedstawia ostateczne wytworzenie się dwuwładzy, co skłoniło Sosnkowskiego do definitywnego wycofania się z czynnego udziału w zjednoczeniu. Podejmuje także próbę odpowiedzi na pytania o przyczyny niepowodzenia mediacji i skutki, jakie wywarło ono w życiu uchodźstwa.