Tadeusz Stanisław Bernatowicz – polski historyk sztuki, doktor habilitowany nauk o sztuce w zakresie historii sztuki nowożytnej, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu ŁódzkiegoAbsolwent historii sztuki i kulturoznawstwa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1994 w Instytucie Sztuki PAN na podstawie dysertacji Miles christianus et peregrinus. Fundacje Mikołaja Radziwiłła „Sierotki” w ordynacji nieświeskiej, przygotowanej pod kierunkiem prof. Jerzego Kowalczyka[2]. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w oparciu o dorobek naukowy oraz rozprawę Mitra i buława. Królewskie ambicje książąt w sztuce Rzeczypospolitej szlacheckiej (1697–1763) na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego (2012)[1]. Pełnił funkcję wicedyrektora Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego oraz pełnomocnika ds. zabytków i dziedzictwa kulturowego Wydziału Historycznego UW[3]. W 2011 roku otrzymał nominację na członka Społecznej Rady Ochrony Dziedzictwa Kulturowego[4].

Jest autorem dokumentacji, która pozwoliła na wpisanie w 2005 roku rezydencji Radziwiłłów w Nieświeżu na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO