Pisanie biografii Michela Foucault może się wydawać zajęciem paradoksalnym — czyż wielokrotnie nie odrzucał on pojęcia „autora", szydząc w ten sposób z samej możliwości stworzenia studium biograficznego? Gdy przystępowałem do pracy nad niniejszą książką, przyjaciele i bliscy Foucault konfrontowali mnie z tym zarzutem. Ale mimo że zarzut ten jest najwyraźniej słuszny, wydaje mi się, iż paradoks ten rozwiązuje się sam z siebie. Owszem, Foucault zakwestionował pojęcie „autora". Ale co to oznacza? Pokazał on, że krążenie dyskursu w naszych społeczeństwach musi się przystosować do niezbędnych form pojęcia „autora", „dzieła" i „komentarza". Właśnie z tego względu sam Foucaułt nie wyizolował się ze społeczeństwa, w którym przyszło mu żyć: jak każdy, on również czuł się zobowiązany wobec owej „funkcji", którą opisywał. A zatem podpisywał on swe książki imieniem i nazwiskiem, oplótł je siecią przedmów, artykułów i wywiadów, odpowiadając na zarzuty krytyki, zajmując się „błędnymi" i „właściwymi" interpretacjami.