Kraków w Polskiej tradycji narodowej stanowi wyjątkowy symbol. W ciągu wieków, kiedy polityczne i cywilizacyjne granice Europy przesuwały się, niejednokrotnie pozostawiając Polskę poza nimi, Kraków zawsze pełnił rolę metaforycznego mostu, przypominał i unaoczniał, że kultura polska jest nierozerwalnie związana z cywilizacją europejską. Jak każdy symbol, Kraków jest takze wyjątkowo ambiwalentny. Z jednej strony symbolizował wartości monokulturowe i konserwatywne "czystej Polski", z drugiej natomiast stanowił ucieleśnienie kosmopolitycznej mozaiki wielokulturowej: środkowoeuropejskiej i galicyjskiej. Dziś natomiast jako czołowy ośrodek akademicki i ważne centrum nowoczesnej gospodarki stał się miejscem masowych migracji, przyciągając młodych, dynamicznych i otwartych na świat mieszkańców, będąc tym samym jednym z najważniejszych węzłów, poprzez który dokonuje się europeizacja polskiego społeczeństwa, już nie tylko w wymiarze symbolicznym, ale przede wszystkim praktycznym, poprzez codzienne interakcje. Autor analizuje wszystkie te strategie posługiwania się symbolicznymi znaczeniami Krakowa, począwszy od doby autonomii galicyjskiej a skończywszy na współczesnych czasach miast sieciowych integrującej się Europy.