Jan Olbrycht zaczynał swoją karierę jako demonstrator w zakładzie prof. Wachholza jeszcze w 1909 roku. Później przychodzi asystentura. W 1912 roku Olbrycht został biegłym przy Okręgowym Sądzie Karnym oraz zastępcą prosektora w Szpitalu Św. Ludwika. W latach 1918-27 w jego rękach spoczęło kierownictwo prosektury wojskowej. Równocześnie był prosektorem V Szpitala Okręgowego w Krakowie. Wtenczas też, na wniosek prof. Wachholza otwarto II Katedrę Medycyny Sądowej UJ, którą objął jedyny możliwy na nią kandydat – Jan Olbrycht. Tym samym została podkreślona pozycja i uznanie jakim się cieszył młodszy profesor. Należy przy tym zaznaczyć, że katedra nie posiadała wyodrębnionego zakładu. Obaj profesorowie – Wachholz i Olbrycht nadal pracowali w tych samych murach. Ten stan trwał aż do roku 1933, kiedy w wyniku niesławnych reform ministra Jędrzejewicza prof. Wachholz, znany z krytycznego stosunku do ówczesnych władz państwowych, został przeniesiony w stan spoczynku. Wówczas rozwiązano II katedrę, a opuszczone przez Wachholza stanowisko zajął Jan Olbrycht. W trzy lata później nastąpiło uzwyczajnienie profesury.