Medycyna narracyjna stroni od konwencjonalnych modeli „relacji lekarz-pacjent”, zaś w zamian zaprasza do fascynującej eksploracji dynamiki spotkania. Przypomina, że dopiero wtedy, gdy pozwolimy sobie na wyjście poza schematy wynikające z asekuracyjnych strategii współistnienia z innymi i przyzwyczajeń faworyzujących pozostawanie w strefie komfortu zyskujemy szansę na autentyczne doświadczenie kontaktu w szerokim spektrum jego uwarunkowań, powiązań, znaczeń, uczuć, niejednoznaczności czy ukrytych obaw i potrzeb. To zorientowanie pozwala klinicystom znacznie łatwiej praktykować medycynę z poczuciem adekwatności i z większym zaangażowaniem w stosunku do podstawowych celów zawodu.