Autor, jeden z najznamienitszych pisarzy współczesnych, obala wiele z krążących mitów dotyczących przeszłości i teraźniejszości Kuby. Nie oczekujmy jednak, iż biorąc tę książkę do ręki, napotkamy w niej zwykłą literaturę faktu. Jest to raczej wielowymiarowe zamierzenie literackie niż próba opisanie historii. Neobarokowy styl autora, swada i nieustająca ironia nadają tej prozie niepowtarzalny klimat. Mea Kuba to także autobiografia, pamiętnik z trwającego ponad trzy dekady wygnania, którego każdy dzień przynosił pisarzowi kolejne rozgoryczenia spowodowane rozwojem politycznych wypadków, a zarazem pewność, że wybrał właściwą drogę. To traktat moralno-filozoficzny, który nie tylko stara się tchnąć w rodaków ducha walki z tyranią i bezprawiem, ale także otworzyć oczy wszystkim, którzy przechodzą obojętnie wobec niesprawiedliwości i hańby. To wreszcie pochwała kultury kubańskiej, bez litości tłamszonej przez politykę...