Feudalizm (z łaciny feudum - prawo do rzeczy cudzej), ustrój społeczno-polityczny, ukształtowany w średniowieczu, w klasycznej postaci występujący w Europie Zachodniej, szczególnie we Francji w X-XIII w. Wykształcił się jako system hierarchicznej zależności jednostek pomiędzy sobą na bazie ewolucji zależności dobrowolnej, spotykanej często już u schyłku starożytności. Feudalizacja przybrała na sile w VII-IX w. w związku z umocnieniem pozycji możnowładców, którzy dzięki uzyskanym immunitetom uwolnili się spod zwierzchności monarszej. Klasyczna definicja określa feudalizm jako typowy dla średniowiecza ustrój społeczno – polityczny, którego charakterystyczna cechę stanowią zrodzone w drodze dobrowolnych umów zależności osobiste pomiędzy wolnymi ludźmi, czyli seniorem- panem feudalnym, a wasalem, czyli poddanym. Więzi te, szeroko rozpowszechnione na kontynencie europejskim, zwłaszcza we Francji, nie występowały jednak w Polsce. Nie rozwinęło się tutaj, bowiem prawo lenne w swej czystej postaci, spotykane jedynie w stosunkach zewnętrznych. Polegało ono na sprawowaniu przez władców polskich mniej lub bardziej trwałego zwierzchnictwa lennego nad sąsiednimi ziemiami, czyli Pomorzem Zachodnim, Mazowszem, Prusami Książęcymi i Mołdawią. System feudalny w Polsce objawił się natomiast w całej pełni w układach społecznych i gospodarczych, choć z pewnym opóźnieniem w stosunku do krajów zachodniej Europy. Jego wyrazem stało się zróżnicowanie ludności wieśniaczej na zależnych od feudała ratajów, przypisańców i czeladź oraz wolnych kmieci. Rozwój tego systemu przybrał w średniowiecznej Polsce trzy etapy: wczesnofeudalny do połowy XII w. gospodarki czynszowej od połowy XII w. do połowy XV w. gospodarki folwarczno – pańszczyźnianej od połowy XV w. Na rozwoju stosunków feudalnych zaciążyły, zatem przede wszystkim własność ziemi, pozostająca w rękach możnych a potem także rycerstwa oraz wynikająca z niej zależność poddańcza chłopów.