Mason i Dixon to najnowsza powieść Thomasa Pynchona, jednego z mistrzów amerykańskiego postmodernizmu, iskrząca humorem i oszałamiająca erudycją wartka epicka opowieść o losach dwójki angielskich osiemnastowiecznych astronomów, na których drodze stają m.in. Jerzy Waszyngton, nieletnia nimfomanka, olbrzymi burak i zakochana kaczka, a nad wszystkim czuwają przy pomocy swych wyrafinowanych wynalazków wszechmocni jezuici... Charles Mason i Jeremiah Dixon byli brytyjskimi astronomami, a zarazem geodetami, których nazwiska przeszły do historii za sprawą granicy, jaką wytyczyli pomiędzy Pensylwanią a Marylandem, znaną dziś jako Linia Masona-Dixona linia oddzielająca Północ od Południa w czasie wojny secesyjnej. Korzystając zarówno z niezliczonych źródeł historycznych, jak i niewyczerpanych pokładów własnej wyobraźni, Pynchon opowiada ich historię na nowo, wskrzeszając styl powieści epoki oświecenia z finezją godną Swifta. Treścią tej książki są perypetie astronoma Charlesa Masona i geodety Jeremiaha Dixona , którzy zostają wynajęci do wyznaczenia linii granicznej między Pensylwanią i Maryland, podówczas koloniami angielskimi. Linia ta istnieje zresztą do dzisiaj. Narratorem jest wielebny Cherrycoke (kojarzy się to z czymś, miły Czytelniku ;) ? ), który opowiadaniem o perypetiach Masona i Dixona chce zabawić swoją rodzinę w zimowy wieczór. Podczas pracy protagoniści spotykają m. in. Indian, jezuitów, zakochaną mechaniczną kaczkę, człowieka-bobra, Thomasa Jeffersona, chińskiego specjalistę od feng shui, szwedzkiego drwala, węgierską karczmarkę i wiele, wiele innych bytów. Podróż, której rytm i kierunek wyznacza Linia, to także podróż bohaterów wgłąb siebie (przepraszam za tą frazę mocno cliché) a także ku sobie nawzajem, bowiem obaj po początkowej rezerwie, mimo kompletnie różnych charakterów, wypracowują coś w rodzaju przyjaźni. Wszystko to opisane jest stylem zachwycającym, niemal oszałamiającym erudycją, bogactwem szczegółu i wyobraźnią. W tym miejscu składam pokłon do samej ziemi Tłumaczce, bowiem angielski oryginał napisany jest XVIII-wieczną angielszczyzną.