Ośmiu pisarzy, osiem wrażliwości i osiem odmiennych spojrzeń na kapłaństwo. Żaden z pisarzy nie był księdzem; żaden nie doświadczył niesionego ciężaru ludzi wdzierających się w tę posługę; żaden nie zbierał z Bogiem łez w konfesjonale; żaden, tak naprawdę, nie mógł przeżywać samotności kapłańskich wieczorów i odczuwać radości wypełniającej serce w chwili jednania się z Bogiem ludzi przeklętych przez los albo samych siebie. Czy można zatem spojrzeć ich (pisarzy) oczami na sakrament święceń? Czy model kapłaństwa opisany mentalnością człowieka żyjącego prawie sto lat temu oddaje uniwersalną prawdę o powołaniu? Czy w tym literackim przekazie jest coś interesującego dla teologa, dla księdza, dla osoby świeckiej?