Spotkali się tylko raz, na przełomie 1947 i 1948 roku. Do śmierci Bobkowskiego wymienili zaledwie kilkanaście listów. Przyjaźń, która ich łączyła, nie była szczególnie intensywna. A mimo to istniało między nimi jakieś trudne do opisania porozumienie, wspólnota poglądów, która powoduje, że ich korespondencja jest czymś więcej niż tylko dokumentem dla badaczy literatury. Jest mianowicie dokumentem egzystencjalnym, historią o trudnym losie pisarza. Bobkowski unikał zresztą słowa "pisarz". Uważał, że na nie nie zasługuje. Esej, reportaż, którymi się zajmował, nie były w jego pojęciu literaturą pełnowartościową. Po jego śmierci pisała o tym także Barbara Bobkowska. Płytę nagrobną męża opisywała Terleckim tak: "Nie dałam po namyśle słowa »pisarz «, bo czułam, że by mnie Jędrek za to nabeształ". Listy wymieniane między Londynem a Gwatemalą mówią wiele o rozterkach emigracyjnych. Bobkowski opuścił Europę, bo było mu w niej za ciasno. Uważał też, że kontynent nigdy już nie będzie odgrywać takiej roli, jaką odgrywał przed wojną. Tuż po wyzwoleniu Bobkowski publikował, dopóki było to możliwe, w kraju, przede wszystkim w "Twórczości" Kazimierza Wyki i "Nowinach Literackich" Jarosława Iwaszkiewicza, ale później, nawet po 1956 r., a więc w czasach względnej swobody, był krytyczny wobec pisania w czasopismach krajowych. Ostro oceniał np. pobyt w kraju Melchiora Wańkowicza latem i jesienią 1956 r.: "Gdy reżim robi wszystko, aby zatrzeć wszelkie linie podziału (...) tego - moim zdaniem - nie wolno wprost robić. (...) Teraz oni udają, że zależy im na obaleniu kurtyny, a w gruncie rzeczy chcą stworzyć między liniami jakieś pola elizejskie, na których będą się snuć cienie Wańkowicza, Kossak-Szczuckiej, Kuncewiczowej, wszystkich tych, którzy się godzą na druk w kraju bez żadnych warunków".