Evelyn M. Monahan uległa w wieku 22 lat tragicznemu wypadkowi, w rezultacie którego została cięŜko okaleczona: straciła wzrok, dostała padaczki, a po czterech latach dołączył się jeszcze paraliŜ prawego ramienia. Ataki epileptyczne były szczególnie częste (12-14 dziennie). Końskie dobowe dawki leków zredukowały je do 10-ciu. Evelyn czuła się bardzo nieszczęśliwa, nie mogła pogodzić się ze swoim cięŜkim kalectwem i przez długich 9 lat dręczyła siebie i otoczenie, kipiała buntem i złością. AŜ przyszło uspokojenie, a moŜe wyczerpanie nerwowe. Zaczęła rozmyślać nad ratunkiem dla siebie. I wtedy przypomniała sobie wiele ciekawych, dziwnych historii zasłyszanych jeszcze w dzieciństwie. Odgrzebywała w pamięci przypadki nagłych uzdrowień ludzi, którym lekarze nie dawali najmniejszej szansy wyzdrowienia. Zaczęła mozolnie przywoływać na pamięć zasady tzw. psychotronicznego leczenia, o którym wówczas mówiło się, Ŝe było źródłem tych wszystkich cudownych uzdrowień. Zdecydowała się spróbować... Wtajemniczyła dwoje przyjaciół i we troje rozpoczęli stosowanie ćwiczeń ustalonych w punktach przez samą Evelyn. Ćwiczyli trzy razy dziennie z wielką dokładnością i zapałem. Była to przecieŜ ostatnia deska ratunku. Po 10-ciu dniach E. Monahan odzyskała wzrok. Stało się to nagle, raptownie. Jednocześnie z odzyskaniem wzroku ustały zupełnie ataki epileptyczne, a w tydzień później ustąpił paraliŜ. Młoda kobieta była całkowicie zdrowa. Badania lekarskie nie wykazały śladu Ŝadnej choroby. Przepełniało ją szczęście powrotu do zdrowia, do normalnego Ŝycia i ogromna nieprzeparta chęć zapoznania z tą metodą jak największej ilości ludzi cierpiących. Evelyn miała ukończone roczne studium psychologii eksperymentalnej na uniwersytecie w Georgii, w Atlancie. Postanowiła wrócić do szkolnictwa, by mieć ciągłe kontakty z ludźmi i móc przekazywać im swoją wiedzę i doświadczenie z zakresu leczenia psychotronicznego. Zamarzyły jej się wykłady na tymŜe uniwersytecie. Fakt, Ŝe wykłady z takiego przedmiotu nigdy nie istniały na Ŝadnym amerykańskim uniwersytecie, nie przeraŜał jej wcale. Zatelefonowała do sekretariatu, wyłuszczyła dokładnie sekretarce o co jej chodzi, podała swoje nazwisko oraz numer telefonu i nie zraŜona konwencjonalnym zapewnieniem, Ŝe - jeŜeli ktoś na uczelni zainteresuje się tym problemem, zostanie z nią skontaktowany, spokojnie czekała, ćwicząc systematycznie swą „cudowną technikę”. Wychodziła z załoŜenia, Ŝe skoro mocą „swego wyŜszego Ja”, swojej Nadświadomości, potrafiła wyleczyć własne cięŜkie kalectwo, to nie ma przeszkód do rozwiązania przy pomocy tej samej potęgi kaŜdej innej sytuacji Ŝyciowej. JakoŜ po miesiącu dyrektor Studiów Specjalnych na tamtejszym uniwersytecie zaproponował jej wykłady z parapsychologii. Chętnie oczywiście przyjęła ofertę i została instruktorem parapsychologii. Jej wykładów słuchało przeciętnie 250 studentów w kaŜdym semestrze.