Jan Sajdak (ur. 26 lutego 1882 w Burzynie k. Tarnowa, jako syn Franciszka i Ludwiki z d. Nowak, zm. 22 kwietnia 1967 w Poznaniu) – filolog klasyczny, bizantynolog, Privaatdocent Uniwersytetu Jagiellońskiego (1912-1916 r.), a następnie profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1917–1919) i Uniwersytetu Poznańskiego (1919–1933 i od 1946), w którym założył Katedrę Filologii Klasycznej i którego był rektorem w latach 1931–1932. Jan Sajdak był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności; w latach 1918–1920 redagował "Eos" (periodyk poświęcony filologii klasycznej, założony w 1894 r. we Lwowie przez prof. Ludwika Ćwiklińskiego); redaktor wielotomowego wydania dzieła „Pisma ojców Kościoła pod redakcją prof. dr Jana Sajdaka” i licznych prac naukowych z dziedziny patrystyki (zwłaszcza dot. Grzegorza z Nazjanzu i Tertuliana); twórca (wspólnie z prof. Witoldem Klingerem) tzw. poznańskiej szkoły filologicznej; liczne prace z zakresu bizantynistyki (m.in. zarys Literatura bizantyńska). W dniu 5 lutego 1909 r. Na Uniwersytecie Jagiellońskim otrzymał doktorat na podstawie pracy: "Quaestiones Naziazenicae. Pars prima. Quae ratio inter Gregorium Nazianzenum et Maximum Cynicum intercedat.". Wraz z prof. Leonem Sternbachem zbierał materiały do wydania scholiastów i komentatorów pism Grzegorza z Nazjanzu w bibliotekach Wenecji, Rzymu, Monte Cassino, Neapolu i Mediolanu. . Za poradą prefekta Biblioteki Ambrozjańskiej i Watykańskiej Ambrogio Damiano Achille Ratti (późniejszego Papieża Piusa XI) udał się wiosną 1912 r. do Opactwa Monte Cassino. Tam powstała jego rozprawa habilitacyjna: "De codicibus graecis in Monte Cassino" (wyd. Kraków 1913). Dokonał pierwszego na świecie kompleksowego przekładu poezji bizantyńskiej na język nowożytny (niemiecki). Na zlecenie Komitetu Wydawniczego Pism Greckich Ojców Kościoła z IV wieku - utworzonego przez Polską Akademię Umiejętności - prowadził prace w bibliotekach w Wiedniu, Bazylei, Paryżu, Londynie, Oksfordzie, Monachium i w Berlinie.