W tożsamość współczesnego człowieka wpisana jest więc podstawowa sprzeczność: oto, z jednej strony, zorientowana jest na swobodne dryfowanie po różnych sferach (pop)kultury, na przyjemność, afektywność i konsumpcję, jednak z drugiej, w sferze relacji z biurokracjami i instytucjami, jak również w sferze prawnej czy medycznej, obowiązuje ją pod groźbą różnorodnych formalnych lub społecznych sankcji maksymalny racjonalizm, zdyscyplinowanie i regulacja. Co ciekawe, podobny dualizm przestał budzić u współczesnych poczucie schizofrenii, nauczyli się bowiem przerzucać zwrotnicę z jednego bieguna swej tożsamości na drugi w konsekwencji postmodernistyczne rozproszenie kulturowe splata się z modernistyczną tendencją do biurokratycznej i instytucjonalnej uniformizacji. () Uzasadnienie dla swojej tezy Zbyszko Melosik przeprowadza w efektownych, niekiedy wręcz fascynujących narracjach, którym towarzyszy głębokie zakorzenienie w różnorodnych teoriach z zakresu socjologii kultury i studiów kulturowych. Zadziwia lekkość pióra i swoboda, z jaką podróżuje po odmiennych krajach i kulturach, przeprowadzając pogłębione studia przypadków współczesnych fenomenów kulturowych. Nie jest to przy tym książka zbyt optymistyczna, czego wyrazem jest jej znaczący podtytuł: w niewoli władzy i wolności, odnoszący się do różnorodnych konfiguracji w zakresie relacji między tożsamością jednostki a rzeczywistością społeczną. () W zakończeniu książki Autor podejmuje próbę umieszczenia analiz i interpretacji, zawartych w poszczególnych jej częściach i rozdziałach, w kontekście pedagogicznym. W tej części Zbyszko Melosik prezentuje niespodziewany powrót do przeszłości do pewnych tradycyjnych propozycji w zakresie wychowania. Wydaje się, jak gdyby świat, który opisał tak znakomicie na kartach swojej książki, nieco go przeraził Tę książkę trzeba przeczytać!