Kuchnia ziemiańska

Jacek Nieżychowski należy do gatunku ludzi, których spotykamy wszędzie tam, gdzie można dobrze i elegancko zjeść i takoż wypić. Bo Jacek Nieżychowski to żywa synteza już, niestety, odeszłego w przeszłość ziemiaństwa, czerpiącego radość życia z obcowania z naturą, żyjącego rytmem wyznaczanym przez pory roku, przez czas siewu i zbioru, a wreszcie przez czas beztroskiego biesiadowania. I chociaż życie ziemiaństwa nie tylko różami było usłane, to jednak obowiązywały obyczaje i styl, do którego dziś nie tylko bene nati, lecz ci z Liber Chamorum chętnie nawiązują. Jacek Nieżychowski to szlachcic całą gębą. Nad głową tura przebitą mieczem - herbem Pomian - unosi się dumnie hrabiowska korona. Dziś jednak, nie ujmując nic staremu klejnotowi Niezychowskich, przydajemy Pomianowi do łba nóż i widelec. To bowiem symbol restaurowanego Orderu Pomiana i tegoż imienia Towarzystwa, które powołał do życia już nieżyjący Tadeusz Przypkowski, człowiek wielkiego intelektu, nosiciel ziemiańskiej tradycji, biesiadnik i ironista. Kontynuacji tego dzieła podjął się, wraz z gronem przyjaciół i synem Tadeusza, Maciejem, Jacek Nieżychowski. A wspiera ich Wydawnictwo Twój STYL. I właśnie naszym udziałem w odbudowie tradycji kuchni ziemiańskiej jest ta książka, w której znajdziecie Państwo obok kucharskich przepisów anegdotę, wspomnienie domu rodzinnego, klimat czasów, które bezpowrotnie minęły. Czytając tę sięgającą tradycji imć pana Paska gawędę przymykam oczy i słyszę zapamiętany z lat już odległych biesiady śpiew: "indyk z sosem, barszcz z bigosem dawniej jedli panny, a teraz żaby jedzą jak bociany". I chociaż, przyznam szczerze, nie mam nic przeciwko żabim udkom, to jednak gdzie im kopy raków czy do bigosu według staropolskiej recepty, staropolską starką popijającego. Dzięki Jackowi Nieżychowskiemu możemy przyznać rację łacińskiej maksymie, że non omnis moriar. Nie ze wszystkim umarła także ziemiańska kultura, tradycja. I kuchnia... Roman Wysocki