Powstające w czasie okupacji (1943r.) koncepcje dla śródmieścia wspomina Helena Syrkusowa. To kolejny przykład potwierdzający tezę, że myślenie o Skarpie było zwykle integralnie powiązane z myśleniem o Wiśle: Najskrajniejsza z koncepcji przewidywała przeniesienie stołecznego ośrodka dyspozycji politycznej i kulturalnej na malowniczy i bardzo eksponowany obszar miasta: koronę skarpy wiślanej, m.in. dlatego, aby był on widoczny również z praskiego brzegu, gdzie wyobrażano sobie powstanie przeglądającego się w Wiśle stołecznego ratusza. W ten sposób Wisła stałaby się elementem łączącym, a nie dzielącym śródmieście. Helena Syrkus z domu Niemirowska urodziła się 14 maja 1900 w Warszawie, zmarła tamże 19 listopada 1982 roku. W latach 1918-1925 studiowała na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej oraz na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Należała do grupy Praesens, będąc także sekretarzem redakcji. Była członek CIAM od rozpoczęcia działalności grupy w 1928 roku do roku 1957, w 1947 roku była jej wiceprezesem. Ponadto należała do Komitetu Wykonawczego Międzynarodowej Unii Architektów (l’Union Internationale des Architectes, w skrócie UIA) od momentu jej powstania w roku 1948 do roku 1957. Na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej od 1952 roku była zastępcą profesora, w 1955 mianowana profesorem nadzwyczajnym w Zakładzie Architektury Zespołów Mieszkaniowych, którym kierowała w latach 1964-1970. W roku 1959 rozpoczęła pracę nad osiedlem Tatary w Lublinie, kontynuowaną następnie samodzielnie przez zespół architektów. W roku 1976 wydała książkę Ku idei osiedla społecznego, będącą podsumowaniem wieloletniej pracy jej i męża.