Księga inkwizycji zawiera w sobie oryginalny podręcznik jednego z bardziej znanych średniowiecznych inkwizytorów oraz wstęp niemieckiej badaczki epoki, Petry Seifert. Autorem podręcznika jest Bernard Gui, opisany przez Umberto Eco w "Imieniu róży". Ten dominikański inkwizytor, historyk i biskup żył w latach ok. 1261-1331, działając w południowej Francji (prowincja Tuluzy). Lektura tego starodawnego podręcznika to okazja, by poznać fascynującą mentalność ludzi średniowiecza - tak różną od naszej w pojmowaniu wolności i sprawiedliwości. To także możliwość przyjrzenia się rozmaitym sektom tego okresu, ich wierzeniom i obyczajom oraz sposobom postępowania przeciw "zarazie herezji" w procesie inkwizycyjnym. Bernard Gui, łac. Bernardus Guidonis (ur. w 1261 w Royères w centralnej Francji, zm. 30 grudnia 1331 w zamku Lauroux w północno-zachodniej Francji) – dominikanin, historyk Kościoła, inkwizytor i biskup, autor podręcznika inkwizycji Practica Inquisitionis Haereticae Pravitatis. Bernard Gui złożył śluby zakonne 16 września 1280 roku w klasztorze w Limoges. Kształcił się w dziedzinie teologii w znanym klasztorze w Montpellier oraz filozofii w Bordeaux. Działał w różnych klasztorach Francji, m.in. Carcassonne. Został mianowany 16 stycznia 1307 inkwizytorem hrabstwa Tuluzy, wyznaczonym przez Papieża Klemensa V. Tę funkcję sprawował do 1323 roku. Zdając sobie sprawę, że dochodzi do ponownego odradzania się kataryzmu, 10 sierpnia 1310 wydał nakaz aresztowania głównych działaczy ruchu katarskiego w Langwedocji: Pierre’a Autiera, Pierre’a Sanche i Sanciusa Mercadiera. W sumie w czasie swojej działalności jako inkwizytora (w latach 1308–1323) wydał 930 wyroków, z czego od marca 1308 do kwietnia 1312 – 459. Z tej liczby ogółem wydał 41 wyroków śmierci (z czego 29 razy między marcem 1308 a wrześniem 1313). 31 wyroków śmierci dotyczyło recydywistów. W tymże okresie (1308–1313) nakazał również dokonanie 49 (z ogólnej liczby 69) ekshumacji połączonych z paleniem zwłok zmarłych oskarżonych o kataryzm. Wydał również 22 nakazy spalenia domostw, w których podejmowano gościną katarów lub były miejscem odprawienia Consolamentum. Innymi karami stosowanymi przez niego były m.in. więzienie (zastosowane w stosunku do 308 osób), zaliczenie aresztu na poczet kary (139 osób), ekskomunika nałożona na zbiegłych (40 osób). Udział kobiet w ogólnej ilości przesłuchanych przez Bernarda Gui wynosił ok. 40%, a wśród osób, które skazał ok. 46%. W swoim dziele zwraca on jednakże uwagę na fakt, że zeznania przesłuchiwanych były częściowo dopasowywane do założeń, jakie przyjmowali śledczy w toku dochodzenia. Z jednej strony chciał bowiem zlikwidować bonhommes, z drugiej natomiast zastraszyć sprzyjających im mieszkańców Langwedocji. Jego działania doprowadziły do zahamowania odrodzenia katarskiego w XIV wieku (rozbicie grupy Autierów w 1312). 14 stycznia 1322 był jednym z rozgrzeszających Arnolda Sicre, ex-katara, dzięki któremu doszło do pojmania ostatniego bonhomme w południowej Francji – Guillaume’a Bélibaste. W latach 1316–1318, pomimo że nominalnie pełnił wciąż funkcję inkwizytora, był prokuratorem generalnym zakonu dominikanów w kurii papieskiej, co w praktyce skutkowało brakiem działalności inkwizytorskiej w tych latach. Od 1323 roku był biskupem diecezji Tui, rok później został biskupem diecezji Lodève. Funkcję tę sprawował aż do śmierci, 30 grudnia 1331 r. Był również teologiem; zainicjował m.in. proces kanonizacyjny Tomasza z Akwinu, który zakończył się jeszcze za życia Gui.