Krytyka czystego rozumu

Rewolucję tę przeprowadza Kant właśnie w Krytyce czystego rozumu. Oto rozum uprawia krytyczną, wolną od uprzedzeń refleksję, dotyczącą świata i samego siebie. W efekcie okazuje się, że całe nasze rozumienie świata zasadza się na nawykowych, błędnych założeniach. Sądziliśmy, że poznajemy świat naszymi zmysłami i uogólniając otrzymane dane, budujemy pojęcia, swego rodzaju esencje wcześniejszych doświadczeń. Tymczasem, twierdzi Kant, jest dokładnie odwrotnie. Struktura naszych umysłów narzuca nam sposób poznawania, a nawet przedmioty, które jesteśmy w stanie poznać. Choć początkowo dzieło Kanta, samotnego uczonego z głębokiej prowincji w Prusach Wschodnich, nie wzbudziło zainteresowania, to gdy już zostało zauważone, zrobiło ogromne wrażenie. Było podobno jedną z przyczyn słynnego samobójstwa Kleista, wybitnego niemieckiego pisarza, który miał odebrać sobie życie, załamany odkryciem Kanta. Jeśli bowiem poznajemy tylko nasze własne poznanie - nigdy nie dotrzemy do prawdy. Dla wielu intelektualistów był to prawdziwy szok.