Król kłania się i zabija

Dziewięć esejów, tworzących najnowszą książkę Herty Müller, układa się coś w rodzaju prywatnej i politycznej autobiografii pisarki. Jest tu miejsce na wątki osobiste: dzieciństwo w banackiej wsi, matka cierpiąca głód na zesłaniu na Ukrainie, ojciec zapijający swój esesmański czas, samobójstwa przyjaciół i popełnione na nich morderstwa, funkcjonariusz służby bezpieczeństwa mający zamordować Müller i awansujący po upadku dyktatury na właściciela fabryki soków owocowych, emigracyjne życie autorki w Niemczech. "Król kłania się i zabija" to także refleksja nad istotą języka: żyjąc w państwie dyktatury, Müller doświadczyła języka jako narzędzia represji, ale również jako narzędzia oporu wobec totalitarnej władzy. Tę właśnie świadomość języka czyni ona, obok wspomnień z dzieciństwa, punktem ciężkości poetyckiego i politycznego rachunku sumienia.