Jerzy Kreiner (ur. 3 lutego 1906 w Krakowie, zm. 28 kwietnia 1972 w Krakowie), polski anatom i fizjolog mózgu ssaków. Był synem Jana, dyrektora gimnazjum, i Marii z Waśkowskich. Studia biologiczne ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1932 uzyskał tamże doktorat z filozofii w zakresie zoologii na podstawie pracy o mieloarchitektonice opuszki węchowej szczura białego. Podczas II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu, po wojnie prowadził różne wykłady, m.in. na studium wstępnym UJ, następnie pracował (1950-1951) jako adiunkt w Zakł. Psychologii Doświadczalnej UJ, skąd został przeniesiony do Zakł. Psychologii i Etologii Zwierząt UJ, prowadzonego przez Romana Wojtusiaka. Pracę naukową kontynuował w Zakładzie Anatomii Porównawczej UJ pod kierunkiem H. Hoyera juniora, a następnie wybitnego zoologa Zygmunta Grodzińskiego. Habilitował się w roku 1951 na podstawie rozprawy O opuszce węchowej człowieka. W 1963 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1971 zwyczajnym. Od 1957 był kierownikiem Zakładu Neuroanatomii Porównawczej przy Katedrze Zoopsychologii i Etologii Zwierząt, a od 1970 Pracowni Neuroanatomii. Większość swych prac wykonał tam oraz w utworzonej przez siebie w Krakowie w 1954 roku Pracowni Neuroanatomii, do 1965 r. należącej do Zakładu Neurofizjologii Instytutu Nenckiego, kierowanego przez Jerzego Konorskiego. Odbywał podróże naukowe do ośrodków naukowych Stanów Zjednoczonych i Rosji. Był członkiem wielu towarzystw naukowych i organizacji. Od 1954 r. był doradcą anatomicznym Zakładu Neurofizjologii Instytutu Nenckiego, działając też jako członek rady naukowej tegoż Instytutu.