Konstrukcje lotnicze Polski ludowej

Andrzej Glass - inżynier konstruktor lotniczy i historyk polskiej techniki lotniczej. Urodził się w 1930 r. w Warszawie. Od 1943 r. należał do harcerstwa. W 1947 r. zdobył kat. C pilota szybowcowego. Dyplom mgr. inż. uzyskał na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej w 1959 r. W latach 1957–1962 kierował wychowaniem i szkoleniem lotniczym w harcerstwie. Był konstruktorem w WSK PZL Okęcie (1960–1965) w zespole projektującym samolot PZL-104 „Wilga”, adiunktem w Instytucie Lotnictwa w Warszawie (1965–1979) oraz pracownikiem naukowym w Instytucie Historii Nauki i Techniki PAN (1979–1992), gdzie kierował Zespołem Historii Polskiej Techniki Lotniczej. Równocześnie w latach 1972–1989 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Technika Lotnicza i Astronautyczna”. W latach 1975–1986 przewodniczył Lotniczej Komisji Historycznej Klubu Seniorów Lotnictwa, był współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Historii Techniki, członkiem Krajowej Rady Lotnictwa (1994–2004), członkiem Rady Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie (1978–2008), członkiem Naczelnictwa Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (2006–2008) i od 1981 r. prezesem Klubu Miłośników Historii Polskiej Techniki Lotniczej przy Muzeum Techniki w Warszawie, redagując od 2004 r. miesięcznik klubu „Polska Technika Lotnicza – Materiały Historyczne”. W 2012 r. uzyskał doktorat za pracę „Rozwój techniczny szybowców na świecie”. Od 1948 r. publikował artykuły na łamach czasopism: „Skrzydła i Motor”, „Skrzydlata Polska”, „Młody Technik”, „Modelarz”, „Technika Lotnicza i Astronautyczna”, „Aero – Technika Lotnicza”, „Przegląd Lotniczy”, „Lotnictwo”, „Motoszybowce” i innych. Napisał 550 artykułów na temat historii techniki lotniczej, 300 – dotyczących techniki lotniczej i jej popularyzacji oraz 150 o wychowaniu harcerskim, co daje łącznie 1000 artykułów. Pierwszą fachową książkę lotniczą („Nauka pilotażu szybowcowego”, współautor J. Adamek) opublikował w 1959 r. Napisał około 50 książek z dziedziny historii polskiej techniki lotniczej, 25 – z zakresu techniki lotniczej, szkolenia lotniczego i popularyzacji lotnictwa, a ponad 20 o wychowaniu harcerskim – razem około 100 książek o łącznym nakładzie 1,4 min. egz. Ponadto opracował do słowników biograficznych 150 życiorysów polskich inżynierów lotniczych oraz 500 haseł lotniczych do encyklopedii. Jego najbardziej znanymi książkami są: „Polskie konstrukcje lotnicze do 1939 r.” (t.1–4, 2004–2011), „Konstrukcje lotnicze Polski Ludowej” (1965, praca zbiorowa), monografie samolotów: RWD-8 (1981), Lublin R-XIII (1994), PWS-33 „Wyżeł” (1995), PZL.38 „Wilk” (1995), LWS-3 „Mewa” (1996), PZL P.7 (2000), PZL P.11 (1997, współautorzy T. Kopański i T. Makowski), PZL P.24 (2004), RWD-13 (2004, współautor P. Woźniak), PZL.37 „Łoś” (2004, współautorstwo), monografie: „Polski transport lotniczy 1918–1978” (1980, współautor M. Mikulski), „Antoni Kocjan, szybowce i walka z bronią V” (2002), „Wywiad Armii Krajowej w walce z V-1 i V-2” (2000, współautorstwo), „Samoloty RWD” (1983, współautor L. Dulęba), „Samoloty PWS” (1990, współautor T. Chwałczyk), „Wrześniowe straty 1939, polskie samoloty” (2001), „Bezmiechowa” (2003, współautorstwo), oraz seria „Lotnictwo” (1969, 1973, 1977) „Samoloty ‘85, ‘90, ’94” (1986, 1990, 1994), „Polskie szybowce 1945–2011. Problemy rozwoju” (2012, współautorstwo), „Franciszek Misztal” (2013, współautorstwo) oraz „Statki powietrzne PZL Mielec” (2013).