Koniec Sztuki

W książce Koniec Sztuki Donald Kuspit twierdzi, że sztuka dokonała swoich dni, ponieważ przestała cokolwiek wnosić do estetyki. Sztuka została zastąpiona czymś, co Alan Kaprow określił pojęciem „postsztuki”. Śledząc upadek doświadczenia estetycznego wstecz, aż do dzieł i prac teoretycznych Marcela Duchampa i Barnetta Newmana, Kuspit dowodzi, że dewaluacja jest nieodłączną cechą entropicznego charakteru współczesnej sztuki i że antyestetyczne, postmodernistyczne działania są jej stanem ostatecznym. W przeciwieństwie do współczesnej sztuki, która zajmowała się tym, co uniwersalne, lecz przez ludzi nieuświadomione, ta postmodernistyczna degeneruje się do poziomu wyrażania wąskich interesów ideologicznych. W reakcji na pustkę i stagnację w postsztuce Kuspit upatruje szansę dla innego typu twórców oraz estetyki, którą odnajduje u Nowych Dawnych Mistrzów. Książka Koniec Sztuki, dając szeroki, a równocześnie bardzo szczegółowy ogląd rozwoju sztuki w dwudziestym wieku, wskazuje kierunek zmian sztuk wizualnych w przyszłości .