Gdy wraz z autorem pierwszej części "Końcowej gry szachowej" inż. Z. Szulcem przystępowaliśmy przed kilku laty do gromadzenia materiałów, wstępnych badań i studiów nad zamierzoną pracą - byliśmy nieco zdziwieni, że w kraju naszym nie ukazała się dotychczas ani jedna publikacja traktująca o tym temacie, o najważniejszej, decydującej, końcowej fazie partii szachowej, jaką jest właśnie - końcówka. W miarę posuwania się naszych prac to uczucie zdziwienia - przynajmniej u mnie - mijało. Zaczynam rozumieć, dlaczego tak zasadnicze zagadnienie potraktowane zostało przez (dość nawet licznych) naszych autorów zupełnie po macoszemu, dlaczego w literaturze światowej niewiele widzimy naprawdę wartościowych, przynoszących zaszczyt autorom, pozycji z tego zakresu wiedzy szachowej. Cała tajemnica tkwi w słowie wiedza. Debiut - lepiej czy gorzej - można jednak opanować pamięciowo; przy prowadzeniu gry środkowej decydują zwykle: siła obliczenia, instynkt, wyczucie pozycji, talent kombinacyjny, tak zwana "twórcza fantazja" - cechy bardzo często wrodzone; natomiast gra końcowa to w ogromnej większości wypadków najczystsza matematyka szachowa, pełna mniej lub więcej uznanych i słusznych dogmatów, twierdzeń, niełatwych do ujęcia prawideł - prawdziwa szkoła logicznego myślenia szachowego, jak każda szkoła wymagająca przede wszystkim nauki, która daje w rezultacie wiedzę, czynnik decydujący w końcówce. Końcówki trzeba rozumieć, znać, samodzielnie gruntownie przetrawić, zbadać, zgłębić. (...)