Jan Nepomucen Fijałek (ur. 8 maja 1864 w Pogwizdowie koło Bochni, zm. 19 października 1936 w Krakowie) – polski historyk Kościoła katolickiego, ksiądz, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, profesor i rektor Uniwersytetu Lwowskiego, znawca dziejów chrześcijaństwa. Był uważany (m.in. przez Stanisława Kutrzebę) za jednego z najwybitniejszych historyków Kościoła. Opracował m.in. dzieło poświęcone życiu i działalności wybitnego XV-wiecznego pisarza kościelnego Jakuba z Paradyża (Mistrz Jakób z Paradyża i Uniwersytet Krakowski w okresie soboru bazylejskiego, 1900, 2 tomy). W czasie poszukiwań archiwalnych odnalazł szereg nieznanych dokumentów, m.in. z czasów Kazimierza Wielkiego; na ich podstawie stwierdził, że król Kazimierz planował stworzenie w Polsce ośrodka uniwersyteckiego wiele lat przed 1364. Przygotował do wydania Studia do dziejów Uniwersytetu Krakowskiego i jego Wydziału Teologicznego w XV wieku (1898), Statuty kapituły katedralnej włocławskiej (1915), statuty biskupów krakowskich Nankera (1915) i Mikołaja Trąby (1915, z Adamem Vetulanim), Kodeks dyplomatyczny katedry i kościołów diecezji wileńskiej (1932–1939, z Władysławem Semkowiczem), Kodeks dyplomatyczny klasztoru Jasnogórskiego (1939, z Kazimierzem Kaczmarczykiem).