To już tak znane, że chyba nie trzeba i nie warto powtarzać: Boris Akunin – B. Akunin – Bakunin. Teraz należałoby zadać pytanie, czy Borisowi Akuninowi bliżej do panslawizmu czy anarchizmu w literaturze? Cóż, wydaje się, że ani do tego, ani do tamtego. Mimo japońskiego tłumaczenia słowa „akunin” jako łotr żyjący wedle utworzonych przez siebie zasad. Umiłowanie kultury japońskiej, tłumaczenia literatury tego kraju, nasycenie własnych utworów elementami z Kraju Kwitnącej Wiśni nie bardzo kojarzą rosyjskiego, acz przyznającego się do trzech narodowości, pisarza. A pamiętacie, Państwo, zbiór opowiadań wydanych pod tytułem „Nefrytowy różaniec”, z którego pochodzi uwielbiany i uważany za najlepszy przeczytany dotąd przeze mnie utwór Akunina pt. „Przed końcem świata”? Książka poświęcona jest dziesięciorgu pisarzom, autorom kryminałów, acz gatunek traktowany jest przez Akunina niezwykle szeroko. Wśród wymienionych jest zatem Sayutei Encho, Georges Simenon, Agata Christie, Arthur Conan Doyle, ale i Washingon Irving, Umberto Eco i Edgar Allan Poe. Biorąc pod uwagę prozę naszego pisarza, co ich wszystkich łączy? Hmm… chyba klasa po prostu. Talent do zbudowania ponurej atmosfery. Umiejętność stworzenia intelektualnych podstaw fabuły. Wyczarowanie inteligentnego bohatera, wyrastającego umysłem, kulturą i jeszcze innymi cechami poza krąg danej społeczności, nawet danego kraju. Niezwykle logiczny ciąg wydarzeń z niewielkimi potknięciami, które nie rażą, lecz raczej dają czytelnikowi świadomość, że to po prostu proza, pewna forma zabawy. I po co piszę ten hymn pochwalny? Żeby udowodnić, że warto czytać Borisa Akunina? Nie, że trzeba koniecznie! Tym bardziej że jest pisarzem rosyjskim. Jeszcze bardziej, że jego kryminały są powieściami historycznymi. Dlatego, że postać głównego bohatera, akurat tego cyklu, jest wyjątkowa, wyrasta ponad siermiężność nie tylko carskiej Rosji, ale każdego innego, w każdych możliwych czasach. Powiecie, kolejny literacki patrycjusz wśród książkowego i realnego plebsu. Tak, oczywiście! Dlaczego trzeba hołubić, jeśli w gatunku poczytnym, niewysublimowanym pojawia się postać mogąca przekazać nam wiele pozytywnych zachowań.