Są miłości platoniczne. Są miłości namiętne lub skryte. I są miłości zakazane. Początek XX wieku. Stojący w odległej części hiszpańskiej sierry Klasztor Matki Boskiej Miłosiernej staje się domem dla kobiet, które przysięgły spędzić resztę życia w ascetycznych warunkach, poświęcając się modlitwie i życiu w czystości. Monotonia ich egzystencji odmienia się, a ustalony rytm zostaje zachwiany, kiedy na schodach znajdują walizkę z podrzuconym noworodkiem. Zakonnice z przerażeniem uznają, że to zły omen i diabelska sztuczka. Żądają oddania dziecka do przytułku. Jednak matka przełożona, María Inés, dostrzegając w zdarzeniu znak od Boga i szansę na naprawienie grzechów popełnionych w młodości, postanawia pozostawić dziecko w klasztorze. Dopiero teraz na jaw wyjdą prawdziwe oblicza sióstr, czarniejsze od ich habitów. Nie wszystkie są lub były tak święte, jakby to się mogło wydawać... Powietrze gęstnieje od intryg, a spokój tego miejsca ginie bezpowrotnie. „Klasztor” to rzecz jednocześnie spokojna, niemal wyciszona, a jednocześnie palący ludzki dramat. W prozie Karnezisa tkwi siła i pewność siebie – „Times” Niespodziewanie frapująca, jej detale są jak ciernie w tej części wyobraźni, która odpowiada za opowiadanie historii – „TLS""