Herminia Naglerowa pseudonim Jan Stycz (ur. 28 października 1890 w Zaliskach k. Brodów, zm. 9 października 1957 w Londynie) – polska pisarka i publicystka. Studiowała historię na Uniwersytecie Lwowskim i uzyskała stopień doktora filozofii. Następnie pracowała jako nauczycielka. Od 1919 w Warszawie , gdzie działała m.in. w Związku Literatów Polskich i PEN-Clubie. Debiutowała w 1915 w Wiedeńskim Kurierze Polskim. W 1921 r. wydała tomik poezji Otwarte oczy. Jako prozaik zaczęła zyskiwać uznanie zbiorami nowel, m.in. Czarny pies (1924), Matowa Kresa (1929), w których realizm łączył się z ekspresjonizmem. Powieść psychologiczna Zawalidroga (1930). Trzytomowa powieść Krauzowie i inni (1930) , gdzie przedstawiła losy rodziny na tle życia publicznego Galicji po upadku powstania styczniowego miała dać początek galicyjskiej sadze rodzinnej pt. Kariery. Tworzyła również dla młodzieży - Ludzie prawdziwi (1935). Po ataku Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 r. wyjechała do Lwowa. Tu zastał ją najazd sowiecki. Aresztowana przez NKWD w r. 1940, więziona w łagrze w Kazachstanie... Zbiór opowiadań i reminiscencji opartych na przeżyciach autorki w sowieckich łagrach. Siedem opowiadań pochodzi ze zbioru Ludzie sponiewierani (1945). Trzy kolejne, z prasy, opublikowane już po wydaniu Ludzi sponiewieranych, zebrano pod hasłem "Przekroczone granice". Ponadto książka zawiera osiem literackich sprawozdań ze śledztwa i cel więziennych aresztowanej we Lwowie 1940 autorki; bezpośrednim powodem aresztowania było opowiadanie "Gałązka bzu" ze zbioru Ludzie prawdziwi (1935).