Anna Beata Bohdziewicz

Fotografka, publicystka i kuratorka wystaw. Urodziła się w 1950 roku w Łodzi. Mieszka i pracuje w Warszawie.

Anna Beata Bohdziewicz w swojej działalności fotograficznej tworzy z drobnych zdarzeń, wybranych fragmentów rzeczywistości obrazy sytuujące się między prywatnością a uniwersalizmem.

Studiowała archeologię polską, a następnie etnografię na Uniwersytecie Warszawskim - studia te zakończyła obroną dyplomu w 1974 roku. W latach 1974-1980 pracowała w Przedsiębiorstwie Realizacji Filmów, początkowo jako asystentka na planie filmowym m.in. z Walerianem Borowczykiem, Krzysztofem Kieślowskim, Filipem Bajonem, Andrzejem Trzosem-Rastawieckim, a potem jako drugi reżyser. W 1981 roku była zaangażowana w działania Regionu Mazowsze NSZZ Solidarność, a w latach 1983-1989 współpracowała z prasą podziemną. Była aktywną uczestniczką wystaw "przykościelnych" organizowanych w Warszawie przez Janusza Boguckiego i Ninę (właściwie Antoninę) Smolarz. Od lat 90. przygotowuje reportaże, m.in. dla: "Tygodnika Powszechnego", "Gazety Wyborczej", "The Independent", "Zeszytów Literackich", "Kontekstów", a także internetowego pisma poświęconego fotografii "Fototapeta". Przez rok była fotoedytorką w "Gazecie Wyborczej". Pracuje jako fotografka niezależna.

Fotografią interesowała się amatorsko od czasu studiów, ale pasję tę wyniosła z domu rodzinnego. Ojciec, Antoni Bohdziewicz, reżyser filmowy, w czasie wojny fotografował, szkolił fotografów i filmowców, był także szefem komórki filmowej AK w czasie Powstania Warszawskiego. Babka, matka i ciotka związane były ze sztuką, dlatego przyszła fotografka planowała studia artystyczne. Jej wczesne zdjęcia to portrety i pejzaże, ale przetworzone na etapie obróbki pozytywu. Ujęcia z podróży po Afganistanie w 1975 roku, odbite na papierze fotograficznym przez specjalny raster, przypominały fotografie dziewiętnastowieczne (Galeria Krytyków "Pokaz", Warszawa 1978).

Możliwości fotografii jako autonomicznej formy wypowiedzi o rzeczywistości dostrzegła Bohdziewicz w 1981 roku, kiedy, jak wspomina, życie stało się bardzo "fotogeniczne". Fotografowała wiele wydarzeń związanych z Solidarnością. Po wprowadzeniu stanu wojennego spaliła część archiwum odbitek. Wtedy powstał też cykl "Spalona Solidarność"(intencjonalnie nadpalone zdjęcia ludzi Solidarności). W tym samym czasie rozpoczęła także długoterminowy projekt dokumentujący warszawskie kapliczki podwórkowe. Fotografie z tej serii złożyły się na książkę "Kapliczki warszawskie", przygotowaną przez Bohdziewicz wspólnie z Magdaleną Stopą (wyd. Dom Spotkań z Historią, Warszawa 2009).

Jej najsłynniejszym cyklem fotograficznym jest "Fotodziennik czyli piosenka o końcu świata", realizowany od 1982 roku do dziś. Są to setki początkowo czarno-białych, a od 1999 roku barwnych zdjęć, na białym tle, z odręcznie napisanym komentarzem. "Fotodziennik"jest prywatnym zapisem codzienności, szarej i smutnej w okresie PRL-u, bardziej zróżnicowanej i dynamicznej po 1989 roku. Osobiste przeplata się tu z tym, co publiczne i polityczne, a forma wynika z przekonania, że "jednostkowe świadectwa uczestniczenia w Historii wydają mi się zawsze najciekawsze, bo poprzez nie możemy najlepiej odczuć czas, który minął".