Dziś nie znajdujemy lepszego określenia naszych czasów niż mówienie o kulturze postnowoczesnej, postmetafizycznej i oczywiście… postchrześcijańskiej. Jeśli ksiądz odczytuje ten świat w taki sposób, to naraża się na ryzyko, że w pewnym sensie także on stanie się postchrześcijaninem. Amedeo Cencini przekonuje, że w rzeczywistości wkraczamy w okres, który ma więcej z narodzin nowego chrześcijaństwa niż z jego umierania. Żyjemy w społeczeństwie prechrześcijańskim. Wszystko bowiem w ludzkich dziejach, nie tylko czas oczekiwania na pierwsze przyjście Chrystusa, jest prechrześcijańskie. Zawsze przeżywamy wielki Adwent. W takim kontekście posługa kapłańska domaga się nowej duchowości. Kapłan nie może się lękać zachodzących współcześnie zmian, musi pomóc ludziom „widzieć” świat oczami Boga, wychodzić im naprzeciw i towarzyszyć w drodze wiary. Dziś potrzeba kapłana zdobytego przez Boga. „Osoba księdza jest zrozumiała tylko wówczas, gdy jest w nim coś niepojętego” (Simone Weil).