Tom I - 555 str.

Tom II - 529 str.

Tom III - 495 str.

Tetralogia „Józef i jego bracia” pisana była w latach 1933-1943. Dwie pierwsze części („Historie Jakubowe”, „Młody Józef”) powstały jeszcze przed dojściem Hitlera do władzy. Tom trzeci („Józef w Egipcie”) uratowała z opieczętowanego przez hitlerowców monachijskiego mieszkania córka pisarza. Tom czwarty („Józef żywiciel”) tworzył Mann już na emigracji.
(...) Prace nad książką poprzedziły gruntowne studia z zakresu historii starożytnej, archeologii, mitologii różnych kultur, religioznawstwa. Punktem wyjścia dla powieści był fragment biblijnej Księgi Rodzaju, choć autor korzystał także z apokryfów, interpretacji gnostyckich, a nawet teozoficznych. Podczas pisania towarzyszyły mu stale jeszcze dwie książki: „Tristram Shandy” Sterne’a oraz „Faust” Goethego. Pełna erudycyjnych wtrętów powieść świadczyła, że „mowa wyjaśniająca, wkraczanie autora, wcale nie musi być wyjściem poza granice sztuki, może stanowić jej część składową, być również środkiem artystycznym”. „Józef i jego bracia” to jeden z przytaczanych często przykładów inwazji eseju w powieści XX wieku.
(...) „Humorystyczna pieśń ludzkości”, jak nazwał Mann swe najobszerniejsze dzieło, uznana została za manifestację optymizmu. W pierwszych rozdziałach Józef jest młodzieńcem, w ostatnich – człowiekiem u progu starości. Ma wówczas za sobą doświadczenie śmierci – metaforyczną i dosłowną podróż do krainy umarłych (taka nazwę nosi w powieści Egipt). Osiągnął dojrzałość, wyrzekł się na zawsze pychy. Mann kończy swą historię śmiercią i pogrzebem Jakuba (niesamowity opis mumifikacji zwłok zmarłego). W epilogu starzejący się Józef przebacza swoim braciom. Doznane zło zamienia się w dobro. Jest bowiem w mocy człowieka czynić dobro.