W roku 1987 Polska Akademia Nauk zgłosiła kandydaturę Romana Brandstaettera do literackiej Nagrody Nobla za całokształt twórczości, szczególnie zaś za Jezusa z Nazarethu. Niestety, w tymże samym roku pisarz zmarł. Czym sobie zasłużył na wyniesienie do panteonu twórców światowej literatury? Jakie znaczenie ma opus magnum Brandstaettera dla kultury europejskiej i światowej? Na czym polega wyjątkowa wartość artystyczna i duchowa tej „powieści”? Jaki wreszcie obraz Jezusa wyłania się w toku narracji i co on ma wspólnego ze św. Franciszkiem, Rembrandtem i ikonami? Czy w „gąszczu” gatunków literackich jest jeszcze miejsce na formę bardziej pojemną, niż wszystkie dotychczas znane? Na ile wciąż żywy jest potencjał kulturotwórczy Biblii i kanonu kultury chrześcijańskiej? Na te i inne pytania próbuje odpowiedzieć niniejsza książka. Czy skutecznie? Najlepiej przekonać się czytając. Zachętą niech będzie fakt, że rozprawa doktorska, stanowiąca podstawę tej publikacji, została nagrodzona przez Narodowe Centrum Kultury pierwszym wyróżnieniem (zdobyła drugie miejsce) w konkursie na najlepszy doktorat z problematyki kultury w roku 2006. Potem trzeba poddać się urokowi lektury Brandstaettera.