Do X wieku władcy Danii są postaciami na poły lub całkowicie legendarnymi. Do tego czasu przez pięć wieków państwo się formowało. W tym czasie Duńczycy byli zorganizowani w wiele drobnych państewek. Pierwszym w pełni poświadczonym źródłowo władcą był Gorm Stary zmarły ok. 958 roku. Jego następca Harald Sinozęby zmarły w 987 roku wprowadził do kraju chrześcijaństwo. Harald prowadził ambitną, ekspansywną politykę – opanował pd. Norwegię, chrzest przyjął ok. 965 roku i zawarł sojusz z pogańskimi Obodrytami przeciwko cesarzom Ottonowi I i Ottonowi II. Władca ten znacznie wzmocnił władzę królewską, budował grody wojskowe i fortyfikacje. Mimo to w 974 r. Otton II zajął pd. Jutlandię. W roku 980 prawdopodobnie władzę próbował przejąć syn Haralda Swen Widłobrody. Wtedy też nastąpił częściowy powrót Danów do pogaństwa. Harald musiał w 985 roku zbiec do Jomsborga, gdzie wkrótce zmarł. Władzę po nim przejął jego syn. Istnieją przesłanki, że Swen został pozbawiony władzy przez najazd Szwedów, którymi dowodził ich król Eryk Zwycięski, a tron odzyskał dopiero po śmierci najeźdźcy (995), lecz są one poddawane w wątpliwość. Po odzyskaniu władzy toczył walki o utrzymanie władzy w południowej Norwegii. Początkowo łupieżcze wyprawy na Anglię przerodziły się w zorganizowane wyprawy w celu podboju. Zakończyły się one sukcesem w 1013 r. Kanut Wielki – król Anglii w latach 1016-1035 (jako Kanut I Wielki, Canute the Great), Danii w latach 1018-1035 (jako Kanut II Wielki, Knud 2. den Store) i Norwegii w latach 1028-1035 – za swojego życia stworzył wielkie północne imperium, które rozpadło się jednak po jego śmierci.