Publikacja stanowi próbę udokumentowania dziejów 5. Pułku Strzelców Konnych. W pierwszym rozdziale przedstawione zostały losy pułku, począwszy od jego powstania u boku Napoleona I, aż po walki armii Księstwa Warszawskiego. Strzelcy wzięli udział w walkach 1807 roku, które toczono z wojskami pruskimi i rosyjskimi. W 1809 roku 5. Pułk Strzelców Konnych brał udział w wojnie z Austrią. W trakcie tych kampanii pułk wykazał się doskonałym wyszkoleniem i wysoką odwagą osobistą żołnierzy. Chwile chwały przysporzyła 5. Pułkowi Strzelców Konnych wojna z Rosją w 1812 roku. Upadek Napoleona I to również koniec istnienia pułku. Odtworzenie Pułku nastąpiło w Królestwie Polskim powstałym w 1815 roku. Jednak dopiero 19 stycznia 1831 roku Pułk powrócił do swojej historycznej nazwy 5. Pułk Strzelców Konnych. W okresie wojny polsko-rosyjskiej 1830-31 Pułk walczył z wojskami rosyjskimi pod Wyszkowem, Wawrem, Nową Wsią, Raciążem, Grochowem, Ostrołęką. W październiku 1831 roku 5. Pułk Strzelców Konnych opuścił tereny Królestwa Polskiego przekraczając granicę zaboru pruskiego i austriackiego. Klęska Wojsk Polskich ponownie oznaczała rozwiązanie Pułku. W trakcie walk w okresie 1918-1921 5. Pułk Strzelców Konnych został sformowany z mniejszych pododdziałów i ponownie wkroczył na drogę chwały. Okres międzywojenny to dla Pułku przede wszystkim ciągłe szkolenia i czas podnoszenia umiejętności wojskowych. W wojnie polsko-niemieckiej w 1939 roku 5. PSK działając w ramach Krakowskiej Brygady Kawalerii odznaczył się między innymi w walkach pod Woźnikami, Tarnawatką oraz Tomaszowem Lubelskim. W okresie okupacji żołnierze 5. Pułku Strzelców Konnych brali udział w konspiracji w szeregach Armii Krajowej, część znalazła się także w jednostkach liniowych Polskich Sił Zbrojnych walczących z Niemcami na froncie zachodnim.