W chwili obecnej nastąpiło całkowite załamanie systemu profilaktycznej opieki zdrowotnej w zakresie medycyny szkolnej. Autorka, sięgając w przeszłość, zwłaszcza do okresu Drugiej Rzeczypospolitej, podejmuje próbę wydobycia tych elementów, które stanowiły o rozwoju i postępie higieny i medycyny szkolnej w Polsce. Przedstawiony wycinek historycznego przekroju modelu organizacyjnego opieki nad dzieckiem w wieku szkolnym może okazać się przydatny w aktualnie toczącej się na temat ten debacie. Szukając nowych rozwiązań i sięgając dzisiaj po obce wzorce, nie pamiętamy, że w Polsce idea opieki zdrowotnej nad uczniem ma ponad stuletnią tradycję. Jeden z pierwszych jej twórców, doktor Stanisław Kopczyński, stworzył w okresie międzywojennym model higieny szkolnej uznany wówczas za najlepszy w świecie. Jego powojenni kontynuatorzy model ten jedynie udoskonalali. Aktualnie w toku dokonujących się ciągłych przemian i dążenia do przebudowy struktur służby zdrowia, niemal zapomniano o medycynie szkolnej, a przecież w dalszym ciągu problemy zdrowotne i zagrożenia środowiskowe uczniów istnieją. Występują obecnie inne zagrożenia, ale profilaktyka prozdrowotna w szkole wydaje się niezbędna. Temat przedstawionego opracowania ma charakter komparatystyczny. Wchodzi w zakres problematyki interdyscyplinarnej, zawierając w sobie elementy historii medycyny oraz współczesnej pedagogiki zdrowia i medycyny szkolnej. Zatem wymaga zastosowania procedury metodologicznej, wykorzystując źródła i metody badawcze zgodnie z zasadami przyjętymi w metodologii pedagogiki ogólnej oraz historii medycyny