Tom I: Bakakaj - 202 str.

Tom III: Trans-Atlantyk - 140 str.

Tom V: Kosmos - 149 str.

Tom VI: Dramaty - 326 str.

Tom VII: Dziennik 1953 - 1956 - 370 str.

Tom VIII: Dzienniki 1957 - 1964 - 306 str. 

Tom IX: Dziennik 1961 - 1966 - 260 str. 

Witold Gombrowicz herbu Kościesza (ur. 4 sierpnia 1904 w Małoszycach, zm. 24 lipca 1969 w Vence) – polski powieściopisarz, nowelista i dramaturg. Jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy XX wieku[2][3][4]. Jego twórczość cechuje głęboka analiza psychologiczna człowieka jako uwikłanego w spuściznę kultury i w innych ludzi, analiza tożsamości jednostki w interakcji z innymi, problemu niedojrzałości i młodości, ról klasowych, a także poczucie absurdu, obrazoburstwo względem przyjmowanych przez społeczeństwo tradycyjnych wartości, antynacjonalizm i krytyka romantyzmu. Te elementy przeplatały się w jego najważniejszych utworach: powieściach Ferdydurke (1937), Trans-Atlantyk (1953), Pornografia (1960) i Kosmos (1965), oraz dramatach, m.in. Iwona, księżniczka Burgunda (1938) oraz Ślub (1953). Od 1939 Gombrowicz przebywał na emigracji: do 1963 w Argentynie, od 1964 aż do śmierci we Francji. Ważną częścią jego twórczości był prowadzony w latach 1953–1969 Dziennik, w którym autor w sposób ironiczny, cyniczny i z humorem opowiadał własne losy, podejmował dialog z różnymi nurtami filozoficznymi, z tradycją kultury polskiej i komentował bieżące wydarzenia polityczne. Zyskał sławę dopiero w ostatnich latach życia, był wówczas wśród kandydatów do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1966, 1968, 1969[5]), której jednak nie otrzymał.